Verbinden, als HSP doe je de hele dag niets anders. Waarschijnlijk ben je je er niet eens van bewust, het is een automatisme. Je verbindt je met de mensen om je heen, met de dingen om je heen en met de hele situatie.
Dat is zoals je je wellicht kunt voorstellen aan de ene kant een behoorlijke taak op het moment dat je door het winkelcentrum loopt. Aan de andere kant is het een verrijking als je door een mooi natuurgebied loopt.
Naast de verbindingen die ik heb in mijn persoonlijk leven, ervaar ik ook sterk verbinding in mijn werk als coach. In mijn werk verbind ik mij met mijn cliënten. Vanuit verbinding en vertrouwen, mag ik een stukje meelopen op iemands pad. Het blijft bijzonder om zo dichtbij iemand te mogen komen en iemand in al zijn puurheid (kwetsbaarheid) te mogen zien en begeleiden.
Wat ik wil zeggen, is dat ik mij op een bepaalde manier hecht aan mijn cliënten. Op het moment dat een traject afgesloten wordt, ervaar ik dat heel dubbel. Vaak met trots en een soort van weemoed. Trots, omdat ik een groei bij iemand zie die weer met vertrouwen zijn/haar eigen pad gaat volgen. Weemoed omdat het toch een afscheid (loslaten) is.
Mag dat, is dat professioneel? Tja, ik weet het niet, wat is professioneel? Persoonlijk vind ik het mooi, ik ben geen robot, ik ben een mens met een hart. Dus dat verbinden voelt voor mij als mijn kracht. Vanuit liefde loop ik een klein stukje mee en ben ik dankbaar dat ik dat mag doen.
Ik geloof dat ik nog nooit zo lang gedaan heb over een stukje schrijven. Want hoe beschrijf ik iets wat ik voel? Hoe beschrijf ik dat zonder dat het verkeerd opgevat wordt of zonder dat ik mijn cliënten te kort doe? Nou ja, zo dus 🙂 .
Liefs Sannie
