Zo dankbaar dat ik dit mag delen. Een jonge vrouw (24) die haar eigen weg in is geslagen en van wie ik geloof dat ze een mooi voorbeeld kan zijn voor andere jonge vrouwen. Nu is dat online delen toch spannend, vandaar dat ik haar verhaal anoniem mag delen. Ik vond het in ieder geval pijnlijk herkenbaar en dat maakt het zo mooi. Ik hoop dat ik haar op deze manier kan helpen om op haar eigen tijd, haar verhalen op haar eigen media te gaan delen.
Uit het leven van een hsp:
Natuurlijk kennen we allemaal de cijfers. 1 op de 5 personen in Nederland is hoogsensitief. Maar die cijfers zeiden mij niet zoveel. Het voelde nog steeds alsof ik die vreemde eend was. Het lelijke eendje die niet normaal was. Pas toen ik andere hoogsensitieve mensen leerde kennen en met hen in gesprek ging, snapte ik dat ik niet de enige was.
Als ik terug denk aan mijn kindertijd, aan de tijd dat ik me helemaal inleefde in mijn rol bij vadertje en 
moedertje, begrijp ik waarom ik altijd zo snel emotioneel reageerde. Dingen konden mijn snel ontroeren of verdrietig maken. Maar zeker in de wereld van vandaag wordt huilen vaak gezien als zwakte. Dus ik zorgde er koste wat het koste ervoor dat ik niet hoefde te huilen. De binnenkant van mijn wangen en lippen beet ik keer op keer kapot, om er maar voor te zorgen dat ik de tranen tegen kon houden.
Wondjes op mijn handen krabde ik keer op keer kapot. Pijn werd mijn wapen tegen de tranen. Ik vormde met mijn brede glimlach een masker op mijn gezicht. Ik praatte niet over mijn gevoel en probeerde ‘normaal’ te zijn. Een lange tijd heb ik dat volgehouden, tot ik niet meer sterk genoeg was om mijn masker in plooi te houden.
Wat wilde ik nu eigenlijk?
Ik stortte in en ik was niet langer die vrolijke meid die mensen om mij heen kenden. “Hoe kan het nou dat jij je zo klote voelt. Je bent altijd zo vrolijk met een lach op je gezicht.” Dat was wat er tegen mij gezegd werd toen het niet zo goed meer ging. Tja, dat was nu juist het probleem.
Ik begreep mijzelf niet meer, wat wilde ik nu eigenlijk? En wat voelde eigenlijk goed voor mij?
Uiteindelijk ben ik me gaan verdiepen in hoogsensitiviteit, wat ik al die tijd onderdrukt had, en ik leerde mijzelf kennen en vooral begrijpen. Mijn brein werkt nu eenmaal anders dan 4 op de 5 Nederlanders. Ik probeer het nu zo veel mogelijk te omarmen en mijzelf de tijd en rust te geven die ik nodig heb. Dat is een behoorlijke opgave in de drukke hedendaagse wereld, maar het is zeker de moeite waard. Ik voel me beter, ik ken mijn grenzen en zit beter in mijn vel.
Mijn masker heb ik aan de kant gegooid wat overigens ook veel reacties veroorzaakte. “Je bent ineens zo anders.” Nee, ik ben nu vooral mijzelf.
Ontzettend bedankt dat ik dit van je mocht delen. Ik geloof oprecht dat je hiermee andere jonge vrouwen kunt inspireren en motiveren dat het oké is om hoogsensitief te zijn!
Herken jij jezelf in dit verhaal en wil je hier hulp bij, neem dan contact met mij op via het contactformulier of plan een gratis kennismakingsgesprek in via de online afsprakenmaker.
