Lopen kan ik wel. Mijn weekje alleen wandelen was heerlijk. Sommigen van jullie vragen zich af waarom ik dat doe. Er alleen op uittrekken. Ik zal het je in dit blog proberen uit te leggen.
Vlak voordat ik wegging, was ik even te druk. Als ik te druk ben, voel ik chaos, heb ik geen creatieve ideeën, kan ik overal over twijfelen en voel ik mij sneller onzeker. Ik schakel over op mijn strategie, doorgaan op de automatische piloot. Voor mij een teken dat ik weer even mag ‘resetten’.
Grappig dat ik deze tocht alleen loop en één van mijn eerste foto’s is van dit bankje in Nijmegen.
Voor mij werkt wandelen daarvoor het beste. Juist de eenvoud, de ene voet voor de andere, alles wat je nodig hebt in een rugzak, geeft mij het gevoel van vrijheid en geluk.
Deze keer heb ik gekozen voor de walk of wisdom, een eigentijdse pelgrimsroute van 137 km. Deze kan je zelf inplannen en ik heb het mezelf ‘makkelijk’ gemaakt. Ik heb ervoor gekozen om de tocht in 7 dagen gelopen. Voor mij is namelijk juist de uitdaging om te vertragen en te mogen stoppen als ik daar zin in heb. Lopen kan ik wel, maar pauze nemen, tot rust komen, mogen stoppen, daarin zit mijn uitdaging.
Onoverwinnelijk, na het tochtje met de veerpont.
En dat was ook te merken op dag 1. Als een dolle van start vanuit Nijmegen. Het weer was ook niet echt fantastisch, dus dan loop ik gewoon door. Met als gevolg dat ik op een stuk van 24 km nauwelijks pauzeer en vroeg aankom bij de B&B.
Onderweg een mooi leermoment voor mezelf gehad. Op de route was een veerpontje met handbediening. Het pontje werd net opgehaald door twee dames aan de andere kant. Zonder erbij na te denken, ga ik helpen. Draaien aan het behoorlijk zware wiel. De dames kwamen na wat zwoegen aan mijn kant van het water. Toen kon ik zelf naar de overkant. ‘Succes hé!’, en weg waren ze. Ik kon er wel om lachen. Dus mocht ik in mijn eentje naar de overkant. Het gevolg was wel dat ik glom van trots toen ik aan de overkant was.
Na de snelle start van dag 1, was ik vastbesloten het rustiger aan te doen. Om de 5 tot max. 8 km even gaan zitten en van de omgeving genieten. In de middag werd het weer beter en het Reichswald nodigde ook zeker uit om op een afgezaagde boomstam te genieten van de omgeving en wat eten en drinken.
Klinkt gek, maar alles voelt simpel als ik aan het lopen ben. Alles wat ik nodig heb, zit namelijk in de rugtas. Over mijn eten en drinken hoef ik niet na te denken, de enige keuze die ik heb, is wat in mijn rugtas zit. Over mijn kleding hoef ik niet na te denken, want ik heb twee schone shirts mee en daar moet ik het mee doen. Juist dat maakt het allemaal heerlijk eenvoudig. Ik heb ook bewust een week niet op social media of nieuwssites gekeken. Pas toen merkte ik hoeveel ik daar (m.n. het nieuws) negatief door word beïnvloedt. Alle ruis valt weg. Het is even alleen ik, mijn gedachten en de natuur.
Genieten in het Reichswald.
Het lopen zelf is heerlijk. Het enige wat ik hoef te doen, is de ene voet voor de andere. Hoe verder ik loop, hoe rustiger en overzichtelijker het wordt in mijn hoofd. De eerste drie dagen liep ik alleen. Alleen met mijn eigen gezelschap. Ik kan prima met mezelf zijn. De eerste dag is het nog even wennen, ben ik wat kritischer naar mezelf en vraag mijzelf af waarom ik dit weer zo nodig in mijn eentje moet ondernemen. Maar hoe meer ik op kan gaan in de natuur en het lopen zelf, hoe rustiger mijn hoofd wordt en hoe milder ik voor mezelf word.
Dag 4 ontmoet ik voor het eerst een mede wandelaar. Ook heel fijn om weer even samen met iemand te lopen. Bijzonder vind ik dit soort ontmoetingen altijd. Binnen no time mooie gesprekken en diepgang. Samen liepen we naar het Emmausklooster in Velp, een bijzondere ervaring, waar je hier meer over kunt lezen.
De volgende dag lopen we nog een stuk samen op, voordat onze wegen weer scheiden. Het is dan weer schakelen naar het alleen zijn. Het voelde zo vertrouwd en er was zo’n mooie klik. Op het moment dat ik weer alleen loop, ben ik mij meer bewust van pijntjes die beginnen te ontstaan en moet ik weer bewuster focussen op al het moois om mij heen.
Uiteindelijk is het weer prima om alleen te lopen in het gezelschap van mezelf. Mijn eigen gezelschap doet me goed, ik vermaak mij prima.
Op wat kleine lichamelijke pijntjes, heb ik de 7 dagen prima uitgelopen en werd ik warm onthaald in de Stevenskerk en kreeg ik mijn certificaat en felicitaties. Dat voelde dan weer raar, om daar felicitaties voor te ontvangen.
Al met al heb ik genoten van mijn ‘walk of wisdom’. Sowieso een prachtige route, met veel afwisseling in natuur. Mijn schoenen zagen er niet uit. Bospaden, modderpaden, zandpaden, dijken en struinen door weilanden en langs de Waal.
En tja, heb ik nu heel veel ‘wisdom’? Wie zal het zeggen, ik heb in ieder geval die week de rust, het vertrouwen in mezelf en een stuk creativiteit weer teruggevonden, die ik door alle drukte een beetje kwijt geraakt was.
‘De vrijheid tijdens het wandelen is dat je niemand bent, omdat het lichaam dat wandelt geen geschiedenis bezit, alleen een oeroude levensstroom.’ F. Gros
Mijn route in etappes:
De trekkershut in de Diepen.
Nijmegen – Groesbeek (24km) Overnachting bij Sabine (topadres!) van de Panoramaberg
Groesbeek – Milsbeek (18 km) Overnachting in een trekkershut (topadres!) van de Diepen
Milsbeek – Malden (23 km) Overnachting bij Antoinette (topadres!)in Molenhoek, via de lijst van de wow zelf
Malden – Velp (19 km) Overnachting in het Emmausklooster
Velp – Leur (17 km) Overnachting bij Antoinette (topadres!) van Landelijk Leur
Leur – Deest (21 km) Overnachting bij het Uivernest, dit was een prima overnachting, maar in verhouding met de andere wat simpeler. Vooral wat gehorig en daar ben ik zelf wat gevoelig voor 😉 .
Deest – Nijmegen (20 km)
