De volgende quote zag ik gisteren op social media voorbij komen: Darling, you are different.
Waarschijnlijk met de intentie dat het niet erg is om anders te zijn. Persoonlijk houd ik er niet van om te benoemen dat iemand ‘anders’ is. En dan met name tegen hoogsensitieve kinderen.
Zijn we niet allemaal anders? Wat is anders? Hoeveel hsp hebben niet ervaren dat dat ‘anders zijn’ niet oké is? Hoeveel hsp hebben een negatief zelfbeeld, juist omdat ze zich ‘anders’ voelen?
Als je hoogsensitieve kinderen op jonge leeftijd al gaat vertellen dat ze anders zijn, hebben ze het gevoel dat ze er niet bij horen. Want als je anders bent, hoor je niet bij de groep die ‘normaal’ is. En dat is eng. Dat is een oer-angst, niet bij de groep horen. Dat komt uit de tijd, lang – lang geleden dat wij uitstierven als we alleen overblijven. Op jonge leeftijd wordt vaak al geleerd, ‘doe maar normaal’, ‘netjes gedragen in de klas’, ‘luisteren naar ouders, juffen of andere volwassenen’. Moeten we allemaal hetzelfde zijn?
Hoe vaak heb ik vroeger niet gewenst dat ik ‘normaal’ was? Mezelf vervloekt dat ik niet zo kon zijn als iedereen? Mezelf verstoppen onder mijn bureautje, mij eenzaam voelen omdat ik mijzelf ‘anders’ voelde?
Nu, op volwassen leeftijd, met de kennis en wijsheid die ik nu heb, ben ik dol op mensen die ‘anders’ zijn, een beetje gek, een eigen stijl, rebels, niet volgens de norm, excentriek, niet opgaan in de massa, eigenwijs zijn, uniek zijn.
Uiteindelijk zijn we allemaal mensen.
De één heeft blond haar, de ander zwart.
De één heeft blauwe ogen, de ander groen.
De één houdt van metal, de ander voor klassiek.
De één heeft behoefte aan rust, de ander aan drukte.
De één heeft een hoogsensitieve eigenschap, de ander niet.
De één heeft een cupje A, de ander een cup D.
De één heeft grote voeten, de ander kleine.
De één gelooft in God, de ander in Allah.
De één houdt van honden, de ander van katten.
De één wil verre vakanties, de ander blijft liever thuis.
De één wordt snel boos, de ander is het geduld zelf.
Dus ja, misschien VOEL je anders, maar je BENT niet anders, iedereen is immers anders? Durf je eigen ‘anders zijn’ te omarmen. Het maakt jou tot het mooie mens wat je bent! Leer dát je kinderen.
In de kern zijn we allemaal mensen en willen we (bijna allemaal) één ding.
Liefde, acceptatie en verbinding.
Liefs Sannie
P.s. Herken je jezelf in dit verhaal en wil je hier ondersteuning in? Plan dan een gratis kennismakingsgesprek via het contactformulier.
