Ik was kapot!
De eerste vijf jaar van mijn moederschap waren zwaar. Dat weet ik nu. Toen voelde ik het wel, maar doordat ik regelmatig op de automatische piloot stond, voelde ik het ook weer niet. Snap je het nog?
Ik zal bij het begin beginnen. Van jongs af aan wist ik het al. Ik wilde moeder worden en het liefst zo jong mogelijk. Dus ik was 25 toen de eerste kwam. Ik was behoorlijk bleu en naïef. Aan persoonlijke ontwikkeling deed ik nog niet zoveel. Laat staan dat ik iets wist van hoogsensitiviteit.
In drie jaar, drie kinderen
Wij hebben in drie jaar drie kinderen mogen krijgen. Bewust. Het leek ons leuk als ze qua leeftijd dicht op elkaar zaten. Achteraf gezien was dat een lichamelijke aanslag. Op dat moment voelde ik het niet. Tussen de zwangerschappen door dacht ik dat ik wel weer ‘ontzwangerd’ was. Pas toen onze jongste 2 jaar was, voelde mijn lichaam weer als dat van mijzelf.
Zwanger zijn vond ik heerlijk. Het gevoel van een kindje in je buik, blijft voor mij een van de grote wonderen van het leven. De liefde die ik kon voelen voor het kindje in mijn buik en voor mijzelf was magisch.
Ook weet ik nu dat het zwanger zijn voor mij veiligheid was. Op het moment dat ik zwanger was, kon ik namelijk wel íets beter voor mijzelf zorgen. Dan mocht ik wel rust pakken, want ik was immers zwanger. En ook dat deed ik maar ten dele. Want, om mij heen zag ik collega’s die gewoon na de zwangerschap hun werk deden. Ik werkte toen nog als operatie assistent in het ziekenhuis. Collega’s die het wel volhielden met jonge kinderen en tijdens hun zwangerschap hun werk te doen.
Hoe koppig kan je zijn?
Thuis was het ook niet altijd even makkelijk. Ondanks dat ik vaak ontzettend moe was, vroeg ik nooit om hulp. Niet van mijn partner, niet van familie of vrienden. Ik moest en zou het allemaal zelf doen. En ergens werd ik daar nog boos om ook. Kon niemand (vooral mijn partner) dan zien dat ik kapot ging? Hoe moe ik was? Dat ik continu het gevoel had dat ik zou afbreken? Deels onterecht natuurlijk, want ik hield zelf de schone schijn op. Deels heb ik een partner die toen niet heel meevoelend was.
Natuurlijk kon mijn partner niet zien, voelen of desnoods ruiken dat het niet goed met mij ging. Ik gaf het niet toe aan mijzelf, laat staan dat ik het aan anderen toe zou geven. Dus zo ploeterde ik door. Ik ben toen zelfs nog bij de huisarts geweest. Enige wat zij zei: ‘wil je antidepressiva?’. Dat wilde ik niet, dus ben daarna nooit meer naar de huisarts terug gegaan met vermoeidheids- en depri klachten.
De perfecte moeder
Daarnaast werd mijn lat steeds hoger. Ik moest en zou alles zelf doen, dus dan zou ik ook laten zien hoe goed ik daarin was. Ik wilde niet ‘zwak’ zijn, dus ik ging door. Ik weet nog dat ik met een dikke buik het halve huis aan het verbouwen was. Meubels in elkaar zetten, kamers schilderen, behangen. En ja, dat moest en zou ik alleen doen. Te koppig om hulp te vragen
.
En gelukkig, eerlijk is eerlijk, wij hebben echt fantastische kinderen. Geen huilbaby’s, geen lastige kleuters, alles prima op de basisschool. Daar was en ben ik ontzettend dankbaar voor. Daar haalde ik mijn geluk uit. Die simpele momenten. Samen een wandeling, fietsen, tekenen of gek doen. Maar dat geluk zat niet diep verankerd in mijzelf. Diep in mijzelf was het leeg….
Het lag niet aan de kinderen dat ik het moederschap als zwaar ervaarde. Het lag aan hoe ik ermee omging en aan mijn eigen zelfbeeld.
Tijd voor verandering
Toen mijn jongste ook naar de basisschool ging wist ik dat er iets moest veranderen. Daarom heb ik toen gekozen voor een vierjarige opleiding tot energetisch coach/therapeut. In eerste instantie voor mijzelf. Ik wilde van het slachtofferschap af. Ik wilde mij sterker voelen. Ik wilde mezelf begrijpen. Ik wilde leren voor mijzelf op te komen. Ik wilde leren mijzelf leuk te vinden. Die vier jaar waren pittig.
Ik leerde zoveel over mijzelf. Over mijn onzekerheid, over mijn slachtofferschap, over hoe ik in het leven stond en vooral wat ik wilde. En doordat ik meer over mijzelf leerde en zelf veranderde, gebeurde er ook wat in mijn omgeving. In het gezin had ik ongeveer alle verantwoordelijkheden naar mij toe getrokken. Dit moest anders. Wij hebben samen kinderen gekregen, dus mogen we ze ook samen opvoeden. En dat is best lastig, als er een communicatief sterke partner tegenover je staat, die vindt dat je opeens veel meer ‘zeurt’. Daar zijn heel wat pittige gesprekken gevoerd.
Hoogsensitief?
Na die vier jarige opleiding ging ik mij steeds meer verdiepen in hoogsensitiviteit. En toen vielen alle puzzelstukjes pas echt op hun plek. Mijn intense vermoeidheid, mijn perfectionisme, mijn volle hoofd, mijn te grote verantwoordelijkheidsgevoel, mijn zorgrol. Ik ben Annek Tol daar nog steeds zo dankbaar voor. Zij heeft mij zoveel geleerd. Alles kwam toen samen. Ik dacht dat ik al veel over mijzelf wist, maar toen werd alles bevestigd. Ik was niet gek. Ik stelde mij niet aan. Ik mocht er zijn, in al mijn kleuren.
Hoe is het nu?
Inmiddels zijn onze kinderen 15, 17 en 18. En begrijp ik veel meer van mijzelf. En gelukkig mijn partner inmiddels ook. Er zijn heel wat dalletjes geweest, zeg maar gerust dieptepunten, maar gelukkig ook pieken. En ook nu, met pubers en een eigen bedrijf, sta ik regelmatig voor uitdagingen. Ik ga daar nu alleen anders mee om. Ik zorg beter voor mijzelf, zodat ik niet meer chronisch overprikkeld ben. Daarnaast hoef ik het niet meer alleen te doen van mijzelf.
Mijn advies aan jou, naar aanleiding van mijn eigen ervaringen, dus niet als coach of therapeut, maar als hoogsensitieve moeder aan hoogsensitieve moeder.
-
Maak het jezelf niet onnodig moeilijk. Moederschap is prachtig, maar kan ook veel energie kosten.
-
Je mag hulp vragen. Hulp van je partner, familie, vrienden of als je het fijn vindt een coach.
-
Wees niet te streng voor jezelf en ga jouw moederschap niet vergelijken met dat van de buurvrouw. De perfecte moeder bestaat niet.
Liefs Sannie
Wil je iets kwijt naar aanleiding van die stuk, stuur dan een bericht via het contactformulier of naar info@praktijksannie.nl.
Voor een ouder blog over hoogsensitief moederschap, klik hier.
