Op de foto hieronder sta ik. Soms vraag ik mij af wie ik toen was. In hoeverre was ik mezelf? Hoe heb ik het volgehouden?
Operatie assistent is een prachtig vak. Het mogen zorgen voor mensen die op het punt staan geopereerd te worden, bleef ik tot het einde toe bijzonder vinden. Mensen geruststellen door even die hand op de schouder of soms door grapjes te maken. Daarnaast is het assisteren bij operaties technisch, uitdagend en spannend op z’n tijd.
En toch had ik het al jaren niet meer echt naar mijn zin. Het werk kostte mij steeds meer energie. Steeds meer protocollen, tijdsdruk oftewel tijd=geld mentaliteit, inspecties, soms onrustige periodes door personeelstekort, soms geroddel, een niet altijd meedenkende leiding, steeds meer ‘gedoe’. Voor mijn gevoel ging dat ten koste van het opereren, het zorgen voor mensen en het plezier.
Ik was de zorg in gegaan om te zorgen! Maar ik voelde me steeds meer een robot worden, die precies moest doen zoals het protocol voorschrijft. Niet meer zelf nadenken, geen ideeën aandragen. Alles staat in het protocol.
Het laatste jaar was zwaar
In totaal heb ik bijna 20 jaar op de operatie kamers gewerkt. Tot dat laatste jaar had ik best veel geluk gehad met dramatische operaties, tot het laatste jaar. Alsof ik dat laatste jaar tekenen kreeg dat het tijd was om weg te gaan. Of ik werd steeds gevoeliger voor wat er gebeurde. Wat het meeste impact op mij had was dat er in één maand tijd bij twee vrouwen hun baby’s overleden bij een keizersnede. Dat gebeurt gelukkig bijna nooit. Dat het nu twee keer gebeurde en dat ik daar dan toevallig beide keren bij was, was uitzonderlijk.
Die gebeurtenissen hakten erin. Het verdriet van de ouders, de verslagenheid van het team, het verdriet van de gynaecoloog. Ik zie het nog zo voor me. En toch, even slikken en weer doorgaan, het hoorde bij het vak. Na twee weken mocht ik nog wel even bij de leiding komen. ‘Ik hoorde dat je zware weken hebt gehad’. Tja, dat was een understatement. Gelukkig heb ik deze voorvallen later in mijn eigen coach proces nog meermalen kunnen bespreken en verwerken.
En toch: Volhouden (of koppig vasthouden)
Maar weggaan was nog steeds geen optie. Mijn baan was onze financiële zekerheid. Mijn man had net hele slechte jaren gehad in zijn eigen bedrijf en we moesten elk dubbeltje omdraaien. Uit angst ben ik veel langer (jaren!) doorgegaan met werken op de o.k.. Dit terwijl ik mezelf eigenlijk stukje bij beetje kapot aan het maken was. Ondanks de lol die we ook konden hebben met collega’s onderling. Het was echt niet elke dag afzien, maar het paste niet meer bij wie ik was.
De laatste maanden ging ik met hartkloppingen naar het werk. En nog denk ik dat weinig collega’s het aan mij gemerkt hebben. Altijd blijven lachen, mezelf overschreeuwen en doorwerken. Vooral niet laten zien dat ik van binnen OP was. Op de automatische piloot (en met dank aan lieve collega’s) heb ik het lang vol kunnen houden.
‘Wat dapper!’
‘Wat dapper!’ Werd er gezegd, toen ik eindelijk de knoop doorhakte om ontslag te nemen en vol te gaan voor mijn praktijk. Eigenlijk was er in mijn ogen niets dapper aan. Het combineren van het werk in het ziekenhuis, het part-time bezig zijn in mijn eigen praktijk en een gezin, brak me op. Ik Kon Niet Meer. Ik had geen andere keus dan te stoppen.
De eerste maanden dat ik thuis was, eigenlijk om vol voor mijn praktijk te gaan, had ik dan ook nodig om bij te komen. Mijn hoofd wilde ‘knallen’ voor mijn praktijk, maar mijn lichaam wilde niet meer. Logisch, aangezien ik al jaren niet meer naar mijn lichaam geluisterd had. Gelukkig viel er wel een last van mij af doordat ik niet meer naar het ziekenhuis ‘moest’.
Wat ik wil zeggen met dit verhaal is: Durf!
Durf te vertrouwen en geloof in jezelf. Als je het volgehouden hebt het hele stuk te lezen 😉 , neem dan vooral één ding mee. Maak zelf keuzes in je leven. In dit voorbeeld kon ik niet anders dan stoppen. Mijn lichaam maakte de keuze voor mij. Achteraf vraag ik mij af waarom ik mij zó lang heb laten leiden door angst. Maar ja, achteraf, daar heb je niets aan.
Inmiddels ben ik ruim drie jaar weg van de o.k. Ik geniet nu van het werk dat ik mag doen én waarin ik het beste van mezelf kwijt kan. Werk waar ik wél tijd heb voor mijn cliënten. Werk waar ik oprecht verbinding met mensen aan kan gaan. Werk waarin kwetsbaar zijn oké is. Werk waarin ik helemaal mezelf kan zijn. Werk waarin mijn hoogsensitiviteit een kracht is, in plaats van een last.
Liefs Sannie
P.s. Herken je jezelf in dit verhaal en wil je hier ondersteuning in? Plan dan een gratis kennismakingsgesprek via het contactformulier.
