‘Kan je daar wat mee?’ vraagt ze, terwijl ze voor mijn gevoel mijn doodvonnis heeft uitgesproken.
Ik hoor het haar nog zeggen. Twee jaar geleden zat er een knobbel in mijn borst. Nadat bij één van mijn hardloopmaatjes zijn vrouw borstkanker was geconstateerd, vond ik toch dat ik het maar even moest laten nakijken. Ik maakte mij er niet heel druk om, het zal wel een ontsteking zijn.
Dus ik ’s morgens vroeg naar de huisarts, met het idee dat het puur voor de geruststelling zou zijn. Ze zou zeggen dat het ontstekingsweefsel was en met 10 minuten zou ik weer buiten staan. Niet dus. Ze vertrouwde het niet helemaal en ik mocht een afspraak gaan maken bij de mamma poli in het Deventer Ziekenhuis. Voor de hele rambam, foto’s, echo en als ze dat nodig vonden ook een punctie.
Zo, die zag ik niet aankomen! Als operatie assistent heb ik genoeg jonge vrouwen met borstkanker gezien en ik zag het hele drama al voor me. Ik was al tien stappen verder. (hsp dingetje)
En toen kwam hij, ‘Kan je daar wat mee?’. Ik heb de huisarts in opleiding volgens mij glazig aangekeken. Wat ik eigenlijk wilde zeggen was: ‘Wat denk je zelf? Vind je dit nou echt een handige opmerking? Natuurlijk kan ik hier niets mee!!!! Je had moeten zeggen dat het gewoon een ontsteking was, stomme ……’
Eén week later kon ik in het ziekenhuis terecht. Een week, die voor mijn gevoel tergend langzaam voorbij ging. Ik probeerde nuchter te blijven. Niet teveel aan te denken, maar wat ik ook probeerde het lukte niet. Het deed zoveel met me. Ik keek naar de kinderen en kreeg tranen in mijn ogen. Ik hoorde een liedje en ik schoot vol. Een grote emotionele achtbaan, waar geen einde aan kwam. Ik heb een hele trukendoos aan ontspanningsoefeningen uitgeprobeerd, maar uiteindelijk spookte er maar één ding door mijn hoofd: ‘Wat als???’.
Maandagochtend, onze trouwdag notabene, stonden mijn man en ik in het DZ. Allebei wat stilletjes. Meteen bij het eerste lichamelijk onderzoek zei de specialistisch verpleegkundige al dat ze niet verwachte dat het iets kwaadaardigs was. Pffff, daar viel al een last van de schouders. Daarna nog een foto en een echo en inderdaad, er zit een extra stuk tepelweefsel in mijn borst. ‘Je bent een soort van varken’ grapte de radioloog. Dus dat stukje weefsel zit er nu nog steeds.
Maar jeetje, wat een impact had die week. Keihard het besef dat je het leven niet altijd in de hand hebt. Het leven kan zomaar iets voor je in petto hebben of je dat nu leuk vindt of niet.
Ik denk er nog regelmatig aan terug en dan vooral die ene opmerking ‘kan je hier iets mee?’. Ik hoop dat ze dat nooit meer tegen iemand zegt. Want als dat een hoogsensitief persoon is, die alles diep verwerkt, hoor je dat dus twee jaar later nog steeds.
En ja, daarom vind ik het een feest dat ik 40 mag worden. Vier het leven!
Liefs Sannie
