Eén van mijn ervaringen tijdens de ‘walk of wisdom’. Een overnachting in het Emmausklooster in Velp. Het was een behoorlijk intense ervaring. Ik had namelijk last van angst.
Van tevoren wilde ik heel graag in het klooster slapen. Ik had er goede verhalen over gelezen en het leek mij bijzonder. Onderweg naar het klooster, kwam ik een mede wandelaar tegen.
Wat bleek, wij waren die avond de enige twee. Wat was ik blij dat ik niet alleen was! Het klooster was prachtig, maar wel echt katholiek ingericht. Donkere schilderijen, grote beelden om elke hoek.
Nu ken ik niet veel angsten, maar één van mijn grootste angsten is voor spoken/geesten. Terwijl ik spiritueel ingesteld ben en zeker geloof dat er meer is tussen hemel en aarde en je er ook positieve kracht/steun uit kunt halen.
Maar op die plek voelde het zo niet fijn. Ik was heel blij dat ik niet alleen was, maar mijn maatje sliep aan de ene kant van het gebouw en ik aan de andere kant. Overdag heb ik bewust wat rondjes door het gebouw gelopen om mezelf te overtuigen dat het een fijn gebouw was en dat het oké was.
Overdag ging het nog wel, maar ‘s avonds op mijn kamer maakte ik mezelf helemaal gek. Hoge ademhaling en hartslag, misselijk, het gevoel hebben om mijn tas in de pakken en gewoon weg te gaan, twijfel of ik zou vragen of mijn maatje bij mij op de kamer wilde slapen, willen huilen. Dit ken ik niet van mezelf.
Dus, op mijn bed gaan zitten en ademen. Rustig in en uit en tegelijkertijd om me heen kijken, om mezelf te overtuigen dat er niets aan de hand is. Uiteindelijk wat met thuis geappt en toen werd ik wel iets rustiger. Ook mezelf maar ‘gedwongen’ om naar de wc te gaan, die halverwege de gang zat, om te ervaren dat er niets zou gebeuren. Maar jeetje, deze kant van mezelf die kende ik nog niet.
Ik heb wel wat geslapen, maar heel onrustig. Het was vooral een hele rare ervaring, dat ik mezelf zo gek kon maken.
Er worden ook retraites in dat klooster georganiseerd, misschien voelt de energie dan heel anders. En ook de medewerkers waren heel enthousiast over de plek. Dus het zal wellicht iets zijn wat in mij gezeten heeft.
Uiteindelijk was ik wel trots op mezelf, dat ik de angst aangegaan ben en dat ik wel wat geslapen heb. Maar voorlopig zal ik niet meer in een klooster slapen. De volgende ochtend vroeg ik nog aan onze gastheer of het wel eens spookt in het klooster. Hij keek mij aan of ik deze vraag serieus stelde, maar hij gaf aan dat het er niet spookte.Liefs Sannie
